- bajulus
- bājŭlus, i, m. [kindr. with pherô, fero; Engl. bear; and with Germ. Bahre, Bürde; cf. Doed. Syn. I. p. 151, and bajulo], he who bears burdens (for pay), a porter, carrier, day-laborer, bastaktês: quod genus Graeci achthophorous vocant, Latine bajulos appellamus, Gell. 5, 3, 1: bajulos dicebant antiqui, quos nunc dicimus operarios, Paul. ex Fest. p. 35 Müll.; Plaut. Poen. 5, 6, 17; Caecil. ap. Cic. de Or. 2, 10, 40:II.
utrum de bonis est quaerendum, quid bajuli atque operarii, an quid homines doctissimi senserint?
Cic. Par. 3, 2; so id. Brut. 73, 257:litterarum bajulus,
Symm. Ep. 5, 7; Hier. Ep. 15 ad Damas. 5: stercorum, Firm. Math. 8, 20.—Esp., in late Lat.,A.A bearer at a funeral, Amm. 14, 7, 17; Sid. Ep. 3, 12; Aug. Ep. 19 ad Hier. 2; cf.:B.vespillones dicti sunt bajuli,
Fulg. Expos. Serm. p. 558. —A letter-carrier, Hier. Ep. 6 ad Julian. 1; Cod. Th. 2, 27, 1, § 2; cf.:boni nuntii,
Vulg. 2 Reg. 18, 22.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.